Öldürme Kastı Konusunda Şüphe Olması-Kasten Yaralama-Haksız Tahrik

T.C.
Yargıtay
1. Ceza Dairesi

1- Sanık E.. E..’nin “çocuk mağdur Gökhan’ı öldürmeye teşebbüs” ve sanık F. Ç.’nin “mağdur İbrahim’i öldürmeye teşebbüs” suçlarından verilen beraat kararlarını temyiz etmeye hukuki menfaatleri bulunmadığından, müdafiilerinin temyizi de bir gerekçeye dayanmadığından, sözkonusu hükümlere ilişkin temyiz istemlerinin 1412 sayılı CMUK’nın 317. maddesi uyarınca reddine karar verilmiş, temyiz edenlerin sıfatları ve dilekçelerinin içeriklerine göre temyiz incelemesi, sanık A.. E..’ın “mağdur İbrahim’i öldürmeye teşebbüs”; sanık F. Ç’nin “çocuk mağdur Gökhan’ı öldürmeye teşebbüs” ve sanık E.. E..’nin “mağdur İbrahim’i öldürmeye teşebbüse yardım” suçlarından kurulan mahkumiyet hükümleri yönünden yapılmıştır.
2- Toplanan deliller karar yerinde incelenip, sanık A. E.’ın mağdur İbrahim’e ve sanık F. Ç..’nin çocuk mağdur Gökhan’a karşı eylemlerinin sübutu kabul, kusurluluğu etkileyen nedenlerden haksız tahrik ile yaş küçüklüğünün nitelik ve derecesi ile cezayı azaltıcı takdiri indirim nedenleri takdir kılınmış, savunmaları inandırıcı gerekçelerle reddedilmiş, incelenen dosyaya göre verilen hükümlerde eleştiri ve bozma nedenleri dışında bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan, sanık Abdulhalık müdafiinin bir sebebe dayanmayan; sanık Fahri müdafıinin sübuta, haksız tahrikin derecesine yönelen ve yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddiyle,
Dosya kapsamına göre, bir tarafta sanıklar Abdulhalık, Fahri, Eyüp ve yakınları ile diğer tarafta mağdurlar İbrahim, Gökhan ve yakınlarının bulunduğu, birbirlerini önceden tanımayan tarafların, asker uğurlama töreni amacıyla ile şehir otogarında bir araya geldikleri, bir süre sonra İbrahim’in aracı ile geri manevra yaptığı sırada, sanıkların gurubunda bulunan Nazif’e kaza ile hafif bir şekilde çarptığı, taraflar arasında bu sebeple başlayan tartışmanın kısa bir zamanda kapsamlı bir kavgaya dönüştüğü, bu kavga sırasında bıçakla karın bölgesine bir kez vurduğu TCK’nın 6/1-b maddesi kapsamında “çocuk” olan mağdur Gökhan’ı, ince bağırsak delinmesine, hayati tehlikeye; sanık Abdulhalık’in ise yine bıçakla karın ve bel bölgelerine biri etkili olmak üzere, iki kez vurduğu mağdur İbrahim’i karaciğer harabiyeti ile hayati tehlikeye neden olacak şekilde yaraladığı, Eyüp’ün ise bu ani gelişen kavgada, Abdulhalık’in arkasında bulunduğu halde, çıkartmış olduğu bıçağını gelişigüzel bir şekilde salladığı, sanıkların kendiliğinden eylemlerinine son verdikleri olayda,
a)Sanık A.. E..’ın mağdur İbrahim’e ve sanık F. Ç.’nin çocuk mağdur Gökhan’a karşı eylemlerinden kurulan hükümler yönünden,
Aralarında daha önce husumet bulunmayan tarafların meydana getirdiği ani gelişen kavga sırasında, hareketli bir ortamda hedef seçme imkanı olmayan, eylemlerine bağlı olarak ortaya çıkan kastlarının öldürmeye yönelik olduğuna dair, her türlü şüpheden uzak, kesin ve inandırıcı kanıtlar bulunmayan sanıkların, “kasten yaralama” suçundan, 1 ile 3 yıl aralığında hapis cezası öngören TCK’nun 86/1 ve aynı Kanunun 61. maddesi uyarınca, suçun işleniş biçimi, suç aletinin niteliği, sanıkların kasta dayalı kusurlarının ağırlığı gözönünde bulundurularak, netice uygun biçimde ayrı ayrı cezalandırılmaları yerine, suç niteliğinde yanılgıya düşülerek, yazılı biçimde, “öldürmeye teşebbüs” suçundan ayrı ayrı cezalandırılmalarına karar verilmesi,
b) Sanık E.. E..’nin “mağdur İbrahim’i öldürmeye teşebbüse yardım” suçundan kurulan hüküm yönünden,
Sanık Eyüp’ün, sanık Abdulhalık’in işlemiş olduğu fiile, “fail” veya “yardım eden” sıfatları ile katıldığına ilişkin mahkumiyetine yeterli, her türlü şüpheden uzak, kesin ve inandırıcı kanıtların bulunmadığı, eyleminin, haksız tahrik altında bağımsız olarak “silahlı tehdit” suçunu oluşturduğu gözetilmeden, suç niteliğinde yanılgıya düşülerek, yazılı biçimde “öldürmeye teşebbüse yardım” suçundan hüküm kurulması,
Bozmayı gerektirmiş olup, sanıklar A.. E.., F. Ç. ve E.. E.. müdafiilerinin temyiz itirazları bu sebeplerle kabul edilmiş olduğundan, hükümlerin tebliğnamedeki düşünceye aykırı olarak BOZULMASINA, 25/11/2014 gününde oybirliği ile karar verildi.